Basketbol hayatımın için de formasını giydiğim Efes Pilsen, Fenerbahçe, Genel Menajerliğini yaptığım Fenerbahçe ve Ülker Basketbol takımlarında yaşadıklarım ve anılarımdan çıkardığım bu öğretileri sizlerle paylaşmak istedim.
-Böylelikle spor hayatımın deneyimlerini kapsayan “Hakan Artış öğretileri” oluştu. Sonuçta bu öğretilerin iş hayatında yaşanılanlardan pek farklı olmadığını öğrendim.
-Dünyanın bir köşesinde küçük bir rozet ve minik bir bayrakla çok büyük dostluklar kurulduğunu öğrendim.
-İnsanlara taraftarı olduğu takımlarla ilgili iltifat etmeyi ama o takımları sahada yenmeyi öğrendim.
-Bir yöneticinin en büyük silahının hoşgörüsü olduğunu öğrendim.
-Maçlarda ki molalarda takım arkadaşına su ve havlu tutan oyuncuların en mükemmel oyuncular olduklarını öğrendim.
-Sporcuların ailedeki yaramaz çocuklardan farklı olmadıklarını öğrendim.
-Bir takımdaki başarı ve uyum için “Ben, benim” yerine “Biz, bizim ve hepimizin” demesini öğrendim.
-Başarısız ilan edilen koçlarla, bayramlık koçların kaderinin aynı olduğunu öğrendim.
-Şampiyonluğun hayal kurularak değil, isteyerek, sabırla, sevgiyle ve çok ama çok çalışılarak elde edilebileceğini öğrendim.
-İlk yarı sonunda 20 sayı farkla önde de olsak bile rakibin hafife alınmaması gerektiğini öğrendim.
-Çok başlılığın, başarısızlıkları getirdiğini öğrendim.
-Başarısız geçen bir sezonun sonun da herkesin birbirini suçladığını öğrendim.
-Özellikle Amerikalı basketbolculara çok değer verdiğim de, benden “uçan Kuşu Getir” diyebileceklerini öğrendim.
-Oyun kurallarını en iyi ve eksiksiz bildiğimde, takımın hakkını sonuna kadar koruyacağımı öğrendim.
-Oyunculukta eleştiri yapan yöneticileri beni aşağılamakla suçlamayı, yöneticilik yaparken ise eleştirinin onlara yardım etmek için olduğunu öğrendim.
-Her yılbaşında takım oyuncularından, teknik ekibine, sağlıkçısından malzemecisine verilecek çeşitli değerli hediyelerin eşitlik ve hakkaniyet adına kura çekimiyle dağıtılmasının çok önemli olduğunu öğrendim.
-Takımdaki oyuncularla anlamsız tartışmalara girmemeyi ve girersem de oyuncuyu kaybedeceğimi öğrendim.
-Bir şampiyon gibi davrandığımda, mutlaka şampiyonluğa çok yaklaştığımı öğrendim.
-Önceden galibiyeti ilan etmemeyi, sonra üzülebileceğimi öğrendim.
-İşimi severek yaptığımda, başarıya kolay ulaştığımı öğrendim.
-Maçı kaybettiğim zaman, aldığım dersi unutmamayı öğrendim.
-Kazandığım her zaferi kutlamayı öğrendim.
-Zor da olsa kazanılan bir galibiyeti eleştirmemeyi öğrendim.
-Sevgi, hoşgörü ve arkadaşlık ile bütün takım bireylerinin birbirini kırmadan başarıya ulaşabileceklerini öğrendim.
-Oyuncularla gerektiğinde iki dost, arkadaş, sırlarını paylaşacak bir ağabey, şefkat ve sevgiyle sorunlarını çözecek, güven ve destek verecek, lider kişilikli bir baba olmayı, en güzeli de onları sevmeyi öğrendim.
Hakan Artış